Een lang, heftig en vooral pijnlijk proces.
Acht jaar lang werkte Utrechter Wiam Al-Zabari aan zijn korte documentaire ‘Mijn vader, Nour en ik’. Het zorgde voor conflicten, ruzies, radiostiltes binnen de familie en een heleboel zelfreflectie en -werk. “Ik voelde me heel klein en meestal vooral onbekwaam”. Dat laatste bleek onterecht, want de jury van het Nederlands Film Festival besloot unaniem dat de documentaire een Gouden Kalf verdiende.
Wij spraken Wiam uitgebreid over dit proces, zijn familie en de toekomst. Het interview lees je in UTRG magazine #1.
